دوره 5، شماره 2 - ( بهار 1404 )
جلد 5 شماره 2 صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Savardelavar M. Humanistic Approaches in Sport Psychology: Athlete Self-actualization and Individuation Beyond Competitive Performance. J Clin Sport Neuropsychol 2025; 5 (2) : 5
URL: http://jcsnp.ir/article-1-161-fa.html
URL: http://jcsnp.ir/article-1-161-fa.html
سواردلاور میثم. رویکردهای انسانگرایانه در روانشناسی ورزشی: خودشکوفایی و فردیتیافتگیِ ورزشکار فراتر از عملکرد رقابتی. عصبروانشناسی بالینی ورزشی. 1404; 5 (2)
استادیار گروه روانشناسی، دانشکده علوم انسانی، موسسه آموزش عالی آپادانا، شیراز، ایران & کمیته روانشناسی ورزشی، هیات پزشکی ورزشی استان فارس، شیراز، ایران
چکیده: (7 مشاهده)
زمینه و هدف: پارادایم مسلط در روانشناسی ورزشی، اولویت را به معیارهای کمّی عملکرد میدهد که این امر غالباً به قیمت بهزیستی روانشناختی و نیازهای ذاتی ورزشکاران تمام میشود. این مقاله، مدل عملکردمحور را به نقد کشیده و بر ضرورت تلفیق اصول روانشناسی انسانگرا برای توسعه رویکردی کلنگر و اخلاقمدار در پرورش ورزشکار تأکید میکند.
روش: در این مطالعه، یک بازبینی انتقادی و ترکیبی از پیشینه پژوهشی موجود انجام شد. این تحلیل، محدودیتهای رویکردهای سنتی شناختی-رفتاری را بررسی کرده، مزایای نظری و عملی اصول انسانگرا، مانند خودشکوفایی و همدلی را میکاود و شواهد تجربی پشتیبان مداخلات انسانگرا در بسترهای ورزشی را مرور میکند.
یافتهها: تمرکز انحصاری بر عملکرد با پیامدهای نامطلوبی از قبیل فرسودگی، اضطراب و بحران هویت در ورزشکاران مرتبط است. در مقابل، رویکردهای انسانگرا نشان دادهاند که میتوانند انگیزش درونی را افزایش داده، نرخ ترک ورزش را کاهش داده و رضایت از زندگی را ارتقا بخشند. شواهد مستخرج از حوزههایی مانند ورزش جوانان حاکی از آن است که آموزش مربیان بر مبنای اصول انسانگرا، به بهبود عزتنفس، انسجام تیمی و بهزیستی بلندمدت ورزشکاران میانجامد. تلفیق راهبردی این اصول، مستلزم آموزش تخصصی متخصصان و بازتعریف معیارهای موفقیت، با هدف گنجاندن شاخصهای بهزیستی روانشناختی است.
نتیجهگیری: رویکرد انسانگرا اصلاحی حیاتی برای محدودیتهای روانشناسی ورزشی عملکردمحور ارائه میدهد. این رویکرد، با اولویتدادن به استقلال، همدلی و رشد شخصی، از پرورش ورزشکاران توانمند و تابآور پشتیبانی کرده و فرهنگی ورزشی پایدار و انسانیتر را ترویج میکند. تلاشهای آتی باید بر نهادینهسازی این اصول از طریق آموزش، سیاستگذاری و پژوهشهای گستردهتر متمرکز شود.
روش: در این مطالعه، یک بازبینی انتقادی و ترکیبی از پیشینه پژوهشی موجود انجام شد. این تحلیل، محدودیتهای رویکردهای سنتی شناختی-رفتاری را بررسی کرده، مزایای نظری و عملی اصول انسانگرا، مانند خودشکوفایی و همدلی را میکاود و شواهد تجربی پشتیبان مداخلات انسانگرا در بسترهای ورزشی را مرور میکند.
یافتهها: تمرکز انحصاری بر عملکرد با پیامدهای نامطلوبی از قبیل فرسودگی، اضطراب و بحران هویت در ورزشکاران مرتبط است. در مقابل، رویکردهای انسانگرا نشان دادهاند که میتوانند انگیزش درونی را افزایش داده، نرخ ترک ورزش را کاهش داده و رضایت از زندگی را ارتقا بخشند. شواهد مستخرج از حوزههایی مانند ورزش جوانان حاکی از آن است که آموزش مربیان بر مبنای اصول انسانگرا، به بهبود عزتنفس، انسجام تیمی و بهزیستی بلندمدت ورزشکاران میانجامد. تلفیق راهبردی این اصول، مستلزم آموزش تخصصی متخصصان و بازتعریف معیارهای موفقیت، با هدف گنجاندن شاخصهای بهزیستی روانشناختی است.
نتیجهگیری: رویکرد انسانگرا اصلاحی حیاتی برای محدودیتهای روانشناسی ورزشی عملکردمحور ارائه میدهد. این رویکرد، با اولویتدادن به استقلال، همدلی و رشد شخصی، از پرورش ورزشکاران توانمند و تابآور پشتیبانی کرده و فرهنگی ورزشی پایدار و انسانیتر را ترویج میکند. تلاشهای آتی باید بر نهادینهسازی این اصول از طریق آموزش، سیاستگذاری و پژوهشهای گستردهتر متمرکز شود.
شمارهی مقاله: 5
نوع مطالعه: مطالعه مروری (فراتحلیل) |
موضوع مقاله:
روانشناسی ورزشی
دریافت: 1403/8/2 | پذیرش: 1403/12/8 | انتشار: 1404/2/11
دریافت: 1403/8/2 | پذیرش: 1403/12/8 | انتشار: 1404/2/11
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
