دوره 2، شماره 4 - ( پائیز 1401 )
جلد 2 شماره 4 صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.IAU.TNB.REC.1401.902
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Kashani Vahid S, Mohammadiaria A, Abolmaali Alhosseini K. The Normalization of Body Self-image Questionnaire Among First High-School Girl Students in Tehran. J Clin Sport Neuropsychol 2022; 2 (4) : 1
URL: http://jcsnp.ir/article-1-82-fa.html
URL: http://jcsnp.ir/article-1-82-fa.html
کاشانی وحید سارا، محمدی آریا علیرضا، ابوالمعالی الحسینی خدیجه. هنجاریابی مقیاس خودانگاره بدنی در دانش آموزان دختر متوسطه اول شهر تهران. عصب‌روانشناسی بالینی ورزشی. 1401; 2 (4)
1- دانشجوی دکترای روانشناسی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2- استادیار، گروه پیش دبستانی، دانشکده علوم رفتاری و سلامت روان، دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، تهران، ایرانو استادیار مدعو گروه روانشناسی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3- استاد گروه روانشناسی، دانشکده علوم انسانی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
2- استادیار، گروه پیش دبستانی، دانشکده علوم رفتاری و سلامت روان، دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی، تهران، ایرانو استادیار مدعو گروه روانشناسی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3- استاد گروه روانشناسی، دانشکده علوم انسانی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
چکیده: (1058 مشاهده)
زمینه و هدف: خودانگاره بدنی یک مفهوم مهم است در درک روانشناختی دانش‌آموزان نوجوان، به خصوص دختران، در مواجهه با نگرانی‌های مربوط به تصویر بدن و مسائل مرتبط در اختلال‌هایی مانند اختلال‌های خوردن و بدریختی بدن است. هدف این پژوهش هنجاریابی مقیاس خودانگاره بدنی در دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه اول شهر تهران بود.
روش: این پژوهش مطالعه‌ای توصیفی از نوع هنجاریابی با روش تحلیل عاملی تائیدی بود؛ جامعه آماری مطالعه حاضر شامل دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه اول شهر تهران در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود که به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند و پرسشنامه خودانگاره بدنی (روو و همکاران، ۱۹۹۹)، را به‌صورت آنلاین تکمیل کردند. برای تحلیل داده‌ها از تحلیل عاملی تائیدی با نرم‌افزار SmartPLS۳ استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که پرسشنامه خودانگاره بدنی به طور کلی دارای هفت خرده‌مقیاس است. همسانی درونی هرکدام از خرده‌مقیاس‌های ارزیابی کلی از ظاهر (۰/۹۰) سرمایه‌گذاری در آرمان‌ها (۰/۷۸)، ارزیابی سلامت و تناسب‌اندام (۰/۸۴)، توجه به آراستگی (۰/۹۱)، ارزیابی قد (۰/۸۹)، ارزیابی چاقی/لاغری (۰/۹۲)، تأثیر منفی (۰/۷۵) و وابستگی/ثبات (۰/۷۹) در دامنه مطلوب به‌دست آمد. همچنین ضریب پایایی بازآزمایی این آزمون در بازه زمانی دوهفته‌ای برای نمونه‌‌ای ۵۰ نفری از شرکت‌کنندگان ۰/۸۳ و برای خرده‌مقیاس‌ها در دامنه ۰/۶۵ تا ۰/۹۲ به دست آمد. علاوه براین روایی واگرا، همگرا، پایایی ترکیبی این آزمون نیز مطلوب بود. همچنین نتایج نشان داد که تفاوت معناداری بین خودانگاره بدنی دانش‌آموزان ورزشکار و غیرورزشکار دختر وجود داشت (۰/۰۱=T=۳/۲۴).
نتیجه‌گیری: پژوهش حاضر نشان داد که مقیاس خودانگاره بدنی در دانش‌آموزان دختر متوسطه اول شهر تهران قابل هنجاریابی است. این ابزار مناسبی برای اندازه‌گیری و درک بهتر تصویر بدن در این گروه جوانان است و می‌تواند در تحقیقات و مداخلات آینده جهت ارتقای تصویر بدن و روانشناختی دانش‌آموزان دختر مورد استفاده قرار گیرد.
.
روش: این پژوهش مطالعه‌ای توصیفی از نوع هنجاریابی با روش تحلیل عاملی تائیدی بود؛ جامعه آماری مطالعه حاضر شامل دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه اول شهر تهران در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود که به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند و پرسشنامه خودانگاره بدنی (روو و همکاران، ۱۹۹۹)، را به‌صورت آنلاین تکمیل کردند. برای تحلیل داده‌ها از تحلیل عاملی تائیدی با نرم‌افزار SmartPLS۳ استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که پرسشنامه خودانگاره بدنی به طور کلی دارای هفت خرده‌مقیاس است. همسانی درونی هرکدام از خرده‌مقیاس‌های ارزیابی کلی از ظاهر (۰/۹۰) سرمایه‌گذاری در آرمان‌ها (۰/۷۸)، ارزیابی سلامت و تناسب‌اندام (۰/۸۴)، توجه به آراستگی (۰/۹۱)، ارزیابی قد (۰/۸۹)، ارزیابی چاقی/لاغری (۰/۹۲)، تأثیر منفی (۰/۷۵) و وابستگی/ثبات (۰/۷۹) در دامنه مطلوب به‌دست آمد. همچنین ضریب پایایی بازآزمایی این آزمون در بازه زمانی دوهفته‌ای برای نمونه‌‌ای ۵۰ نفری از شرکت‌کنندگان ۰/۸۳ و برای خرده‌مقیاس‌ها در دامنه ۰/۶۵ تا ۰/۹۲ به دست آمد. علاوه براین روایی واگرا، همگرا، پایایی ترکیبی این آزمون نیز مطلوب بود. همچنین نتایج نشان داد که تفاوت معناداری بین خودانگاره بدنی دانش‌آموزان ورزشکار و غیرورزشکار دختر وجود داشت (۰/۰۱=T=۳/۲۴).
نتیجه‌گیری: پژوهش حاضر نشان داد که مقیاس خودانگاره بدنی در دانش‌آموزان دختر متوسطه اول شهر تهران قابل هنجاریابی است. این ابزار مناسبی برای اندازه‌گیری و درک بهتر تصویر بدن در این گروه جوانان است و می‌تواند در تحقیقات و مداخلات آینده جهت ارتقای تصویر بدن و روانشناختی دانش‌آموزان دختر مورد استفاده قرار گیرد.
.
شماره‌ی مقاله: 1
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
روانشناسی ورزشی
دریافت: 1401/1/26 | پذیرش: 1401/5/10 | انتشار: 1401/5/15
دریافت: 1401/1/26 | پذیرش: 1401/5/10 | انتشار: 1401/5/15
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
